მიხა ხელაშვილი (1895-1921)
ლექსო, ამოგთქომ ოხერო,
თორო იქნება ვკვდებოდე/
და შენ კი ჩემდა სახსოვრად/
სააქაოსა რჩებოდე . . .
ნეტაი ჩემო სახელო,
დიდხანამც იხსენებოდე,/
სახლო არ დაიშლებოდე,/
ცოლო არ გათხოვდებოდე
შენ ჩემო სამარის კარო,/
შენამც კი აყვავდებოდე,
ჩემო ნათქვამო სიტყვაო,
ნეტაი გაჰქვეყნდებოდე.
ივანე წიკლაური:
ყველა მყავ დავიწყებული/
ამ ქვეყნად, გარდა ერთისა./
მის გამო გულის დარდები/
ზღვათა მდინარედ ერთვისა./
მე ჩემს ქუდს ვფიცავ თავზედა,/
ქალავ, შენს თავზე მერდინსა,/
არ ჩანდი, ჩემთვის ბნელ იყვა,/
გნახავდი _გამითენდისა,/
კლდის ფხაზე თეთრო ყოიულო,/
სანთელო ქარაფებისა.
ზაჰესის მშენებელ ბესარიონ ჭიჭინაძეს:
“ჭიჭინაძევ, შენ . . . .მოგიკვდა დედაო,/
რად გინდოდა ეს ზაჰესი, ნეტაო?
არშიყობას დაგვიშლიან ქუჩებში,/
ელექტრონი ჩაგვანათებს ტუჩებში.
ვახუშტი კოტეტიშვილი:
_"ჭინჭარაულო, პოსტოი,/ მოდი, დავლიოთ პო სტოი”
ლექსო ჭინჭარაული:
_”ტი ხოჩეშ მენია პოდვესტი, პო სტოს მოყვება პო დვესტი!”
ნუ იამაყებ, გინდ იყო/
ცხრათავა ბაყბაყ დევია,/
ნუ იტყვი: “ის რას დამაკლებს, მე ვარო მძლეთამძლევია,/
გახსოვდეს, კოვზსა პაწიას დიდი ზღვა დაულევია,/
ალვის ხე, ცამდე ასული, ჭინჭველას წაუქცევია
2002წლის საახალწლო:
ახალი წელი მოვიდა,/
წელი ბატკნის თუ თხისაო,/
მთავრობა კი ძველებურად ჩვენთვის სამარეს თხრისაო,/
სინდისი იმას არა აქვს,/
თავი აბია ხისაო,/
შეშად თუ გამოგვადგება,
არაფრის მაქნისიაო!
სადა ხარ, მიქელავ? წამიყვა, გბარდები./
მძიმეა, მტანჯავენ/ მზისფერი დარდები!
ენითა მუნჯი სჯობია/
ცრუმეტყველ მოუბარსაო,/
ათასი მტერი სჯობია/
ერთ სულელ მეგობარსაო.
დიდუბის მეტროში პასტების გამყიდველი:
ვინც დამიჯერებს, კარგს იზამს,/ ვინც არა და, რას იზამ!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment